در سر ما نوکران غیر از هوای روضه نیست            زندگی درد است آنجا که بنای روضه نیست
از اذان صبح هستی تا غروب زندگی            نغمه‌ای خوشتر به گوشم از صدای روضه نیست

خانه در آشفـتگی شهر حسرت ساخته            آنکه در تاب و تبش جایی برای روضه نیست
زخم هایی پوچ دست آویز روحش می‌شود            هر که در این خاک دان درد آشنای روضه نیست
گـم شـده در ناکجا آبـاد دنـیایی غریب            عارفی که در طریقش رد پای روضه نیست
اشک معراج من دور از تهجّد می‌شود            نردبان آسمان جز اشک های روضه نیست